Szczególnie wymagające są przepisy dotyczące transportu ładunków ADR i ATP. Czym one są i jakich rozwiązań można użyć, aby dostarczyć je na miejsce?
ADR
Nazwa ładunków ADR pochodzi od międzynarodowej konwencji sporządzonej w Genewie, dotyczącej drogowego przewozu towarów i ładunków niebezpiecznych: L’ Accord européen relatif au transport international des marchandises Dangereuses par Route.
Każde przedsiębiorstwo, które zajmuje się transportem drogowym towarów niebezpiecznych, zobowiązane jest do ścisłej współpracy z doradcą do spraw bezpieczeństwa, nazywanego także „doradcą ADR”. Jego zadaniem jest pomoc przedsiębiorcom w sprostaniu wymaganiom konwencji, sporządzanie corocznych obowiązkowych sprawozdań oraz wprowadzenie i przestrzeganie odpowiednich procedur bezpieczeństwa.
W Polsce ładunki niebezpieczne mogą przewozić wyłącznie osoby, które ukończyły 21 lat, przeszły kurs ADR i zdały egzamin z pozytywnym wynikiem oraz takie, które spełniają odpowiednie wymagania określone w ustawie o ruchu drogowym.
Pojazdy, które przewożą ładunki ADR powinny być oznakowane specjalnymi tablicami. Ładunkami niebezpiecznymi mogą być:
- materiały wybuchowe,
- gazy palne,
- gazy niepalne,
- gazy trujące,
- ciecze zapalne,
- materiały stałe zapalne,
- materiały samozapalne,
- niebezpieczne w zetknięciu z wodą,
- utleniające,
- trujące,
- zakaźne i inne.
ATP
Potocznie nazywane „ATP” to towary i artykuły spożywcze, które szybko się psują. W związku z tym muszą być przewożone w specjalnych warunkach, które określa międzynarodowa Konwencja ATP, sporządzona w Genewie w 1970 roku.
Reguluje ona między innymi:
- wysokość temperatury, w której
jest przechowywany towar,
- warunki termiczne i wyposażenie, które musi posiadać pojazd,
- zgodność z normami chłodzonych lub ocieplanych środków transportu,
- procedury, metody pomiarów i kontrolę urządzeń chłodniczych oraz grzewczych.
Przewóz materiałów ADR
Każdy pojazd, który przewozi materiały niebezpieczne, powinien być wyposażony w homologowany ogranicznik prędkości, który pozwala na rozwinięcie maksymalnej prędkości pojazdu do 90 km/h.
Ponadto musi posiadać podstawowy sprzęt awaryjny:
- co najmniej jeden klin pod koła,
- dwa stojące znaki ostrzegawcze (np. trójkąty odblaskowe o barwie pomarańczowej lub kołki odblaskowe),
- ubranie lub kamizelkę ostrzegawczą dla każdego, kto bierze udział w przewozie ładunku,
- latarkę niezawierającą powierzchni metalowych.
Niezbędne są także dodatkowe środki zabezpieczenia, różniące się w zależności od właściwości przewożonego ładunku. Może to być:
- sprzęt do ochrony dróg oddechowych (np. maska z pochłaniaczem),
- środki ochrony indywidualnej (np. okulary, rękawice i obuwie ochronne).
Oprócz tego kierowca musi posiadać dokumenty, które uprawniają go do przewozu materiałów niebezpiecznych w razie kontroli.
Przewóz ładunków ATP
Środki transportu żywności powinny mieć odpowiednią konstrukcję, być właściwie zaprojektowane i przystosowane do przewożenia produktów spożywczych. Muszą zapewniać ochronę przed zanieczyszczeniem i utrzymać jakość towarów. Najważniejsze jest dostosowanie temperatury wewnątrz pojazdu. W tym celu należy zapewnić lodownię, chłodnię lub urządzenie grzewcze.
Ponadto transportery i kontenery używane do transportu żywności muszą być w bardzo dobrym stanie i zachować czystość, aby produkty spożywcze nie uległy zanieczyszczeniu.